Στο Skype μία μέρα συναντήσαμε τον κο Μάνο Κοντολέων.

Στο  Skype μία μέρα συναντήσαμε τον κο Μάνο Κοντολέων.

Στο πλαίσιο μίας εργασίας για το σχολείο διαβάσαμε ένα βιβλίο  του κου Μ.Κοντολέων και μας γεννήθηκαν κάποιες απορίες.Έτσι την Πέμπτη 17 Μαϊου 2018 κανονίσαμε μία διαδικτυακή συνάντηση με το γνωστό συγγραφέα .Ιδιαίτερα προσιτός ,ομιλητικός και γοητευτικός ,μας καθήλωσε για μιάμιση ώρα κάνοντάς μας να ξεχάσουμε και κουδούνια και διαλείμματα! Ιδού λοιπόν ορισμένες  από τις απαντήσεις του στις ερωτήσεις μας για να τον γνωρίσετε κι εσείς καλύτερα!

Οι μαθητές του Α1 του 6^ου ΓΕΛ ΒΟΛΟΥ

Κε Κοντολέων καλώς ήρθατε κοντά μας έστω και μέσω Skype.Καθώς διαβάσαμε το βιβλίο σας «Δε με λένε Ρεγγίνα,Άλεχ με λένε» θα θέλαμε να συνομιλήσουμε μαζί σας και να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

-Πώς σκεφτήκατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μ.Κ: Kαθημερινά συναντούσα και συναντώ ανθρώπους που έχουν φύγει από την πατρίδα τους στο δρόμο , στην αγορά,το μετρό αλλά και στις ειδήσεις.Πολύ πριν ξεσπάσει το μεταναστευτικό πρόβλημα είχα αναρωτηθεί γιατί και πως συμβαίνει  κάτι τέτοιο και πως θα αντιδρούσαν δύο έφηβοι που θα βίωναν τέτοιες καταστάσεις.

-Οι δύο ιστορίες με τη Ρεγγίνα και τον Άλεχ βασίζονται σε αληθινά περιστατικά;

Όχι σε κάποιο συγκεκριμένο,όμως όταν τα έγραφα είχα στο νου μου πολλά περιστατικά και είδα και άκουσα  πολλούς μετανάστες που είχαν να μου πουν παρόμοιες ιστορίες.

Β.Θ:Πώς προέκυψε η λογοτεχνία στη ζωή σας  με δεδομένο ότι σπουδάσατε φυσική;

 Μ.Κ:Μμμ.Η φυσική!Αυτό είναι μία πικρή ιστορία.Δεν ξέρω.Πες πως έκανα ένα λάθος! Φρόντισα όμως να χρησιμοποιήσω την επιστήμη που σπούδασα στις ιστορίες μου.Η δράση,η αντίδραση,οι νόμοι της φυσικής με βοήθησαν να αντιληφθώ τις ανθρώπινες αντιδράσεις και να τις περιγράψω μέσα και από το πρίσμα των νόμων της φυσικής.Με άλλα λόγια η φυσική με βοήθησε να καταλάβω τον κόσμο και να μπορέσω να τον εξηγήσω καλύτερα.

-Έχετε βρεθεί ποτέ στη θέση να παρομοιάσετε κάποιον ήρωα από τα βιβλία σας με εσάς;

Μ.Κ: Σίγουρα οι ήρωες μου έχουν ένα κομμάτι από το Μάνο.Όμως δεν μπορώ να πως ότι κάποιος αυτούσια είναι εγώ.Προσωπικά αναγνωρίζω στιγμές,συμπεριφορές δικές μου σε ήρωές μου,όμως αυτό είναι κάτι προσωπικό που δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες.Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος συγγραφέας να μην καταθέσει και το προσωπικό του βίωμα ειδωμένο όμως μέσα από τη ματιά των ήρώων του, οπότε παύει να είναι προσωπικό βίωμα και γίνεται κομμάτι του ήρωά του πλέον.

Π.Α.: Υπάρχει αγαπημένο σας βιβλίο ή τα αγαπάτε εξίσου το ίδιο;

Μ.Κ:Το καθένα έχει να πει κάτι προσωπικά σε μένα και γι ΄αυτό δε θεωρώ ότι ενδιαφέρει τόσο τους αναγνώστες ποιο είναι το δικό μου αγαπημένο ,αλλά να λέει κάτι στους ίδιους.

Α.Δ :Στο προσωπικό σας μπλογκ αναφέρετε ότι θέλετε να είστε ένας επαγγελματίας  συγγραφέας αλλά ταυτόχρονα το μισείτε που είστε.Το μισείτε γιατί θα θέλατε να κάνετε αυτό που κάνετε να ήταν περισσότερο  «προσωπικό»;

Το να γίνω συγγραφέας είναι κάτι που το ονειρευόμουν από παιδί.όμως ονειρευόμουν ότι θα είμαι σε ένα γραφείο με θέα τη θάλασσα και θα γράφω ,όχι ότι θα είμαι με μία βαλιτσα στο χέρι και θα γυρίζω από αεροδρόμια σε λιμάνια για τις ανάγκες των βιβλίων μου.Αυτό δε σημαίνει ότι δε μου αρέσει ,απλά πολλές φορές περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα  απομονωθώ το καλοκαίρι στο εξοχικό μου και θα ασχοληθώ με το επόμενο βιβλίο μου,το οποίο ενώ το έχω ξεκινήσει δεν προλαβαίνω να το προχωρήσω λόγω εξωτερικών υποχρεώσεων.

Αντ.Κ.: Σας έχει στενοχωρήσει ποτέ κάποια κριτική για κάποιο από τα βιβλία σας;

Μ.Κ:Όχι γιατί μία καλοπροαίρετη κριτική ,ακόμη και άσχημη  μπορεί να με βοηθήσει να διορθώσω ίσως κάποια πράγματα.Εκείνο που δε μου αρέσει είναι η σιωπή,δηλάδή να αποφύγει κάποιος να εκφέρει τη γνώμη του- όποια κι αν είναι αυτή .

Π.Ελ: Γιατί επιλέξατε ένα τόσο σκληρό τέλος;

Μ.Κ: Η ίδια η ζωή είναι σκληρή.Δε θα μπορούσε λοιπόν να γίνει διαφορετικά.Παρόλα αυτά επιλέγω πάντα να αφήνω μία χαραμάδα φωτός γιατί θέλω να διατηρώ την αισιοδοξία μου ότι κάτι ίσως θα αλλάξει.

Σκεφτήκατε να γράψετε τη συνέχεια της ιστορίας;

Μ.Κ: Όχι .Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή στο μέλλον συμβεί ,πάντως ως τώρα δεν ένιωσα την ανάγκη να ξανασυναντήσω τη Ρεγγίνα και τον Άλεχ.Στο μέλλον ποιός ξέρει;

Αδ.Π :Πώς πήρατε απόφαση να γίνετε αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Unicef;

Μ.Κ:Ήταν μία απόφαση στο πλαίσιο της προσφοράς στο συνάνθρωπο.Θεώρησα ότι με τις μικρές μου δυνάμεις θα μπορούσα κι εγώ να ποσφέρω στο συνάνθρωπο ως πολίτης που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό.

-Από την επαφή σας με παιδιά στα σχολεία τόσα χρόνια τώρα τί σας έχει κάνει περισσότερη εντύπωση; Κάτι που σας έχει μείνει αξέχαστο;

Μ.Κ:Πάντα η επαφή με τα παιδιά σε αναζωογονεί και σε κάνει να αισιοδοξείς.Ιδιαίτερα η επαφή με τους εφήβους μου δίνει πολλά.Με γοητεύουν οι έφηβοι και μου δίνουν ιδέες και αφορμή για νέα βιβλία .

Β.Θ:Πότε υπήρξε η πρώτη σας επαφή με τη λογοτεχνία;Σαν έφηβος αφιερώνατε χρόνο στη συγγραφή ιστοριών;

Μ.Κ:Στο σπίτι μου παντοτε υπήρχαν βιβλία και πάντα οι δικοί μου μου διάβαζαν ιστορίες.Έτσι κι εγώ από μικρός σκάρωνα τις δικές μου ,χωρίς να περιμένω βέβαια ότι τελικά θα ασχοληθώ με τη συγγραφή.

Αδ.Π:Επηρεάσατε καθόλου την κόρη σας την ΄Αννα στην επιλογή της να γίνει και αυτή συγγραφέας;

Μ.Κ:Δεν ξέρω αν την επηρέασα ,σίγουρα όμως το γεγονός ότι ήμουν συγγραφέας τη δυσκόλεψε  στα σχολικά της χρόνια.Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να ακούει συνέχεια από τους συμμαθητές της για τα βιβλία του μπαμπά της.

Δ.Α:Ο κος Δημήτρης Γαρουφαλής έχει πει πως τα βιβλία σας δεν αντιγράφουν τη ζωή,αλλά ανασυνθέτουν και ξαναπλάθουν μία κοινωνική πραγματικότητα,η οποία έχει ανάγκη να αποκτήσει κάτι από τη χαμένη της φαντασία.Τί εννοεί με αυτή τη δήλωση;

Μ.Κ:Δεν μπορώ να ξέρω τί θέλει να πει κάποιος άλλος .Εκείνο που ξέρω είναι ότι προσπαθώ στα βιβλία μου να απεικονίζω την πραγματική ζωή,να φτιάχνω αληθινούς ήρωες ,μέσα βέβαια από το πρίσμα της  λογοτεχνίας .

Κ.Αν:Είχατε ποτέ έλλειψη ιδεών  για κάποιο βιβλίο σας;

Μ.Κ:Σίγουρα υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η έμπνευση δυσκολεύεται να έρθει.Τότε το αφήνει κανείς στην ακρη και περιμένει την κατάλληλη στιγμή.Θα έρθει η στιγμή που οι ήρωες θα πάρουν μόνοι τους το δρόμο για τη σελίδα του βιβλίου και ανεξάρτητα από μένα θα πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Ζ.Δ:Πώς πιστεύετε θα μπορούσαμε εμείς σήμερα να κάνουμε τους μετανάστες στη χώρα μας να αισθανθούν πιο άνετα;

Μ.Κ:Με την παιδεία.Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ανάμεσα μας.Το να τους αγνοούμε ή να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε ή να τους κατηγορούμε για όλα δεν βοηθάει.Η κατανόηση,η συναναστροφή,η επαφή με τον άλλο μπορεί να βοηθήσει.Και κυρίως πρέπει να βοηθήσει η πολιτεία .Είναι δικό της έργο η περίθαλψη και προστασία των μεταναστών καθώς και η ενσωμάτωσή τους στον κοινωνικό ιστό.

Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας αφιερώσατε.καλή συνέχεια στη συγγραφή των βιβλίων σας κι ευχόμαστε να τα ξαναπούμε στο μέλλον

Μ.Κ:Κι εγώ σας ευχαριστώ.Απόλαυσα την κουβέντα μαζί σας.